Twenty

"絕學無憂， 唯之與阿， 相去幾何﹖ 善之與惡， 相去若何﹖ 人之所畏， 不可不畏。 荒兮其未央哉！ 眾人熙熙 如享太牢 如春登臺。 我獨泊兮其未兆， 如嬰兒之未孩； 儽儽兮若無所歸。 眾人皆有餘， 而我獨若遺。 我愚人之心也哉！ 沌沌兮俗人昭昭。 我獨昏昏； 俗人察察， 我獨悶悶。 眾人皆有以， 而我獨頑且鄙。 我獨異於人， 而貴食母。"

"Перестанü хранитü верностü вещам, к которым привязан, и ты освобоäишüся от горя и тоски. Толüко так можно обрести опору в жизни, разве не стоит раäи этого отказатüся от взаимных упований и наäежä? Пытаясü оказатü äобро äругим, мы причиняем им зло, разве не стоит нам отказатüся от этого? То, чего страшатся люäи, чего они не могут не боятüся, так это оказатüся в оäиночестве, оставленным всеми, но никому не миноватü этого! А пока все люäи преäаются веселüю, словно справляя великое жертвоприношение, словно празäнуя прихоä Весны. Оäин лишü я тих и незаметен, словно то, то еще не появилосü на свет, словно млаäенеö, который еще не умеет смеятüся. Такой усталый, такой грустный! Поäобно страннику, навеки утратившему возможностü вернутüся назаä. Все люäи äержатüся за свое "я", оäин лишü я выбрал отказатüся от этого. Мое серäöе поäобно серäöу глупого человека, - такое темное, такое неясное! Повсеäневный мир люäей ясен и очевиäен, оäин лишü я живу в мире смутном, поäобном вечерним сумеркам. Повсеäневный мир люäей расписан äо мелочей, оäин лишü я живу в мире непонятном и загаäочном. Как озеро я спокоен и тих. Неостановимый, поäобно äыханию ветра! Люäям всегäа естü чем занятüся, оäин лишü я живу беззаботно, поäобно невежественному äикарю. Лишü я оäин отличаюсü от äругих тем, что превыше всего öеню коренü жизни, матü всего живого."

"Odložte učení a netrapte se vždyť, jak daleko od sebe stojí souhlas a nesouhlas, anebo chvála a kritika? ten, koho se ostatní bojí, se také musí bát ostatních záliv mezi mnou a ostatními je tak široký! Lidé se při své cestě za štěstím chovají jako na velké společné oslavě stoupají nahoru na terasy na jarní slavnost já jediný jsem klidný a neúčastný nerozvinutý jako dítě, jež se ještě neusmálo bez jakéhokoliv cíle jako bych neměl ani domov Ostatní lidé mají všeho nadbytek, jen mně se zdá, že jsem všechno ztratil mé srdce je srdce hlupáka beztvaré a nerozlišující ostatní lidé jsou tak jasní a uspořádaní jenom já jsem divný a temný, ostatní lidé pečlivě vymezují já jediný se mísím se vším zdá se mi, že jsem unášen mořem vítr mnou povívá, jako bych nevěděl, kde jednou skončím ostatní lidé mají jasný cíl života jenom já nic nevím jako venkovan Já jediný si přeji být jiný než ostatní a živit se pokrmem Tajemné Matky"

"Verstand ist Vernichtung des Lebens. Gegensatz im Entschluß — wie nichtig; Gegensatz im Tun — wie mächtig! Handeln wie allewelt!... Verstandesgeborene Pflicht! Nein! Sündlicher Irrsinn! Allewelt wird leicht fortgeschwemmt von oberflächlicher Freude: ein Feiertag, eine Frühlingsnacht.... Ich hingegen, tief ankernd am Grund des Gefühlsstroms, bin heiter und still in der Freude gleich wie das Kind. Ich lebe und webe... fort und fort... Allewelt wünscht das Allzu; Ich hingegen ersehne das Nichts, Ich bin linkisch im Leben, entrate des Zwecksinns!... Allewelt weiß; Ich hingegen hab wirre Gedanken!... Allewelt hat Gemeinschaftstrieb; Ich hingegen liebe Einsame Höhe; Ich walle wie die Woge, ruhelos wankend... Allewelt hat Erfahrung; Ich hingegen bin einfältig, ein Tor!... Ich bin anders als allewelt: Doch ich bin Ich!"

"Give up learning, and put an end to your troubles. Is there a difference between yes and no? Is there a difference between good and evil? Must I fear what others fear? What nonsense! Other people are contented, enjoying the sacrificial feast of the ox. In spring some go to the part, and climb the terrace, But I alone am drifting, not knowing where I am. Like a newborn babe before it learns to smile, I am alone, without a place to go. Others have more than they need, but I alone have nothing. I am a fool. Oh, yes! I am confused. Other men are clear and bright, But I alone am dim and weak. Other men are sharp and clever, But I alone am dull and stupid. Oh, I drift like the waves of the sea, Without direction, like the restless wind. Everyone else is busy, But I alone am aimless and depressed. I am different. I am nourished by the great mother."

"Suprimid los estudios y no habrá pesares. ¿Quédiferencia hay entre [las partículas] Wei y e? ¿Quédistinción entre el bien y el mal?El hombre no puede no temer lo que es temible, aunque el apurarseno es dar en el centro.Todo el mundo anda regocijado, como cuando goza con la solemnidaddel gran sacrificio o con la contemplación de un paisaje primaveraldesde lo alto de una terraza.Sólo yo [el sabio] estoy impasible como desamparado de lafortuna. Como infante que aún no ha llegado a la niñez abobadosin saber a dónde dirigirse.Todos andan sobrados, yo estoy como arruInado. MI corazón,cual estúpIdo, está caótIco. Todos brillan, yo parezcoestar en tinieblas. Los demás andan activos, sólo yo languidezco.Perdido cual viento en [alta] mar que parece no hallar paradero. Todostienen [son ricos], sólo yo me obstino en parecer un harapiento.Yo soy diferente de todos los demás, porque yo aprecio ala Madre Nutricia [el Tao]."

"Renoncez à l'étude, et vous serez exempt de chagrins. Combien est petite la différence de weï (un oui bref) et de o (un oui lent) ! Combien est grande la différence du bien et du mal ! Ce que les hommes craignent, on ne peut s'empêcher de le craindre. Ils s'abandonnent au désordre et ne s'arrêtent jamais. Les hommes de la multitude sont exaltés de joie comme celui qui se repaît de mets succulents, comme celui qui est monté, au printemps, sur une tour élevée. Moi seul je suis calme: (mes affections) n'ont pas encore germé. Je ressemble à un nouveau-né qui n'a pas encore souri à sa mère. Je suis détaché de tout, on dirait que je ne sais où aller. Les hommes de la multitude ont du superflu; moi seul je suis comme une homme qui a perdu tout. Je suis un homme d'un esprit borné, je suis dépourvu de connaissances. Les hommes de la multitude sont remplis de lumières; moi seul je suis comme plongé dans les ténèbres. Les hommes du monde sont doués de pénétration; mois seul j'ai l'esprit trouble et confus. Je suis vague comme la mer; je flotte comme si je ne savais où m'arrêter. Les hommes de la multitude ont tous de la capacité; moi seul je suis stupide; je ressemble à un homme rustique. Mois seul je diffère des autres hommes parce que je révère la mère qui nourrit (tous les êtres)."

"Hagyd el a tanultságod és meg nem bánod. Ígéret és ígérgetés: mi különbség? Jó és rossz: mily különbség! De amitől mindenki retten, azt nem vethetjük félre büntetlen. Ó, zűr! Még minden rendezetlen! Ám az emberek ragyognak folyton, mint ünnepi lakomán, vagy tavasz-érkezéskor a tornyon. Egyedül én vagyok nyugodt, nem állok a fénybe, akár a még világra-nem-hozott. Forgok az áramlásban, nem lel szilárd helyet a lábam; mindenkinek van bőviben, csupán nekem nincs semmi sem: lám, bolond szív jutott nekem! Ó, zűrzavar! A közönséges emberek ragyognak, homályban én vagyok csak; a közönséges emberek mind szemfülesek, közönyös én vagyok csak. Örvénylő tenger ragad magával, sodródom, nincs megállásom. Mindenkinek megvan a dolga, bolondnak, durvának csak én mutatkozom. Egyedül én vagyok más, mint az emberek, mert az ős-forrásból táplálkozom."

"La ragione è fonte di dolore. La contradizione nella decisione è deplorevole, ma la contradizione nell'azione testimonia potenza. "Agire come tutti”, dovere nato da ragione... No! follia colpevole! Tutti son facilmente rapiti dalla gioia superficiale: basta loro una festa, una sera di primavera. Io invece, fortemente ancorato in fondo al fiume del sentimento, resto serio e tranquillo oltre la gioia come il fanciullo che non conosce ancora l'affetto. Mi lascio vivere... così...; staccato da tutto, non so dove andare. Tutti desiderano l'eccesso, mentre io son privo d'ogni brama: son maldestro nella vita, non ho il senso pratico. Tutti vivono nella luce, mentre io son profondato nella tenebra. Tutti hanno bisogno di compagnia, mentre io non amo che l'altezza solitaria: sono instabile come l'onda, vago senza posa. Tutti hanno un'esperienza: io invece mi comporto come un semplice, come un idiota! Io son diverso da tutti: ma, in possesso dell'essenzialità originaria, solo io sono un Io!"

"Abandonează căutarea și vei fi eliberat de griji. Un „da” (grăbit) și „mda” (flatant)- Mică e deosebirea pe care o vădesc. Dar ia seama la revărsarea lor, și bună și rea; Care e spațiul pe care abisul dintre ele îl umple? Ceea ce produce frica oamenilor este într-adevăr de temut; dar cât de larg și fără de sfârșit este seria întrebărilor (care se cer discutate)! Mulțimea oamenilor pare mulțumită și satisfăcută; ca și cum s-ar delecta cu un banchet îndestulat, ca și cum ar urca într-un turn primăvara. Eu singur par nepăsător și nemișcat, dorințele mele nefăcându-și deocamdată simțită prezența. Sunt asemenea nou-născutului care încă nu a zâmbit. Par abătut și deznădăjduit, de parcă n-aș avea o casă unde să mă duc. Mulțimea de oameni are destul și de prisos. Eu singur par să fi pierdut totul. Mintea mea e a unui prost; Sunt într-o stare de haos. Oamenii obișnuiți par isteți și inteligenți, când numai eu par ignorant. Ei par plini de discernământ, când numai eu sunt nerod și confuz. Par să fiu dus ca de apele mării, rătăcind ca și cum n-aș avea unde să mă odihnesc. Toți oamenii au sfera lor de acțiune când numai eu par netot și incapabil, ca un vecin sărac cu duhul. (Astfel) numai eu sunt diferit de ceilalți oameni, dar prețuiesc Mama-universală (Tao)."

""Ученüе"* отринутü -- забот не иметü. Хвалитü ли, хулитü, -- не оäно ли и то же? Что зло, что äобро, -- уж так ли несхожи? Устрашающий -- сам трепещет. О Ширü Бескрайняя, Она ж нескончаема!.. Люäи веселы и развратны, словно в äенü весеннего празäненства -- на склонах, покрытых всхоäами, И лишü я -- о Бесстрастностü! -- никак не проявлен, поäобно млаäенцу, смех еще не освоившему... О усталый, понурый! -- как бесприютный... Все избыток имеют, и лишü я -- что утрачивающий... О глупый серäцем! о непонятливый!.. Миряне светлы и сияют, лишü я -- сумрачно-тёмен... Они прознают и вникают, лишü я -- безучастно-пассивен. О Безмятежностü! -- глаäи морской поäобна... О Уносящееся! -- словно не знает уäержу... Все к чему-то способны, и лишü я -- бестолков, что твоя äеревенщина... Я оäин не от мира сего: почитаю Кормилицу."

"Dứt học, hết lo. Dạ với ơi khác nhau bao lăm? Lành với dữ khác nhau mấy tầm? Cái mà người sợ, ta há không sợ, nhưng không đến nỗi hoảng hốt mất tinh thần. [28] Người đời hớn hở, như hưởng cỗ bàn, như lên đài xuân. Riêng ta lặng lẽ, chẳng chút phô trương, y như trẻ thơ, chưa biết mỉm cười. Dáng điệu phờ phạc, lênh đênh vô định. Chúng nhân có thừa, riêng ta thiếu thốn. Lòng ta ngu dốt thay, mù mịt tay. Người đời sáng chói, riêng ta mịt mù. Vắng lặng như biển khơi, vi vu như gió thổi. Mọi người đều có chỗ dùng, riêng ta ngu xuẩn, thô kệch. Riêng ta sống khác người, vì không lìa xa «mẹ thiên nhiên»."